Πως αντιμετωπίζεις τη ζωή;
Sat Oct 2016
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και ζούμε τη ζωή μας κάνει τη διαφορά!
Κάποιος για παράδειγμα, μπορεί να βλέπει την Ακρόπολη και να μη βλέπει τίποτε άλλο από ...χαλάσματα, ερείπια!
Κάποιος άλλος, μπορεί βλέποντας τη να υποκλίνεται στη μεγαλοπρέπειά της!
Μια όμορφη ιστορία πάει κάπως έτσι: Ένας περαστικός είδε στο δρόμο δυο εργάτες να κουβαλούν πέτρες. Ήταν κατακαλόκαιρο. Μεσημέρι. Ο ένας ήταν ιδρωμένος, νευριασμένος και γκρίνιαζε για τη ζέστη. Ο άλλος ήταν χαμογελαστός και δούλευε με κέφι.
Ο περαστικός πλησίασε τον πρώτο που γκρίνιαζε και τον ρώτησε : "Φίλε, τι έχεις και παραπονιέσαι;" Ο εργάτης του απάντησε "Μα με τέτοια ζέστη, αντί να είμαι σε μια παραλία κύριέ μου, είμαι εδώ και κουβαλάω πέτρες! Πως να μη γκρινιάζω!"
Πλησίασε και τον άλλο και του είπε : "Φίλε, εσύ δεν παραπονιέσαι και φαίνεται ότι απολαμβάνεις αυτό που κάνεις μέσα σε τόση ζέστη. Έτσι μου φαίνεται, ή κάνω λάθος;"
Και ο δεύτερος εργάτης του απάντησε με ένα χαμόγελο : "Δεν κάνετε καθόλου λάθος κύριε. Χαμογελώ γιατί για μένα δεν είναι αγγαρεία αυτή η δουλειά. Οι πέτρες που κουβαλώ είναι τα θεμέλια του ναού που χτίζουμε".
Το ίδιο ισχύει και με το πως καθένας μας βλέπει την ίδια του τη ζωή. Κάποιοι ξυπνούν το πρωί, αλλάζουν πλευρό, ξανακλείνουν τα μάτια και θλίβονται επειδή ξημέρωσε.
Κάποιοι άλλοι, ευγνωμονούν που ξύπνησαν άλλη μια ημέρα υγιείς για να δώσουν μια μάχη δημιουργίας και προκοπής.
Ας βάλουμε όλοι και όλες τον εαυτό μας στη δεύτερη κατηγορία.
Γιατί δεν ξεκινούμε κάθε μας ημέρα, σαν αυτή να ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής μας;
Τι θα κάναμε;
Πως θα το κάναμε;
Σε ποιους ανθρώπους θα λέγαμε πόσο πολύ τους αγαπάμε;
Ποιους θα συγχωρούσαμε;
Ποιους θα αγνοούσαμε;
Πως θα εξασφαλίζαμε ότι όλα όσα θα κάναμε θα ωφελούσαν αυτούς που αγαπάμε;
Ποιες θα ήταν οι αποφάσεις, οι σκέψεις, οι πράξεις μας, αν κάθε πρωί που ξυπνούσαμε αρχίζαμε την ημέρα μας ΣΑΝ ΝΑ ήταν η τελευταία ημέρα μας στη γη;
Πως θα ήταν η μέρα αν κάθε πρωί που ξυπνούσαμε χτίζαμε κι από ένα ναό;
Το ναό της δικής μας ζωής και του πεπρωμένου μας;
