Ο ουρανοξύστης
Sat Oct 2016
Όσο μικρότερο το κεφάλι σου, τόσο μεγαλύτερα τα όνειρά σου – Austin o΄ Malley
Δεν είναι κακό πράγμα να έχετε μεγάλα όνειρα. Αυτό που είναι κακό είναι να μην ονειρεύεστε καθόλου. Ο Γιάννης Πάριος τραγουδά «η στιγμή που περνά και χάνεται...». Πόσοι άραγε, από εμάς καταλαβαίνουμε ότι κάθε στιγμή που περνά από τη ζωή μας είναι μοναδική; Πόσοι από εμάς μπορούμε και συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητα να κάνουμε όνειρα, να έχουμε ελπίδες, να φανταζόμαστε όλα εκείνα που θέλουμε να πετύχουμε; Το όνειρο, το όραμα, η φαντασία είναι αρχή της κάθε δράσης. Είναι το «φυτίλι» της κάθε επιτυχίας. Είναι το πρώτο βήμα στο ταξίδι των χιλίων μιλίων. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο αδέλφια που κατοικούσαν στο 80ο πάτωμα ενός ουρανοξύστη. Επιστρέφοντας σπίτι τους ένα βράδυ ανακάλυψαν προς μεγάλη τους απελπισία ότι τα ασανσέρ δεν λειτουργούσαν, κι έτσι θα έπρεπε να ανέβουν από τις σκάλες μέχρι επάνω. Αφού τα κατάφεραν μέχρι τον 20ο όροφο λαχανιασμένοι και κουρασμένοι, αποφάσισαν να αφήσουν τις τσάντες τους και να τις πάρουν την επομένη. Κι έτσι έκαναν, και συνέχισαν την ανηφοριά. Όταν έφτασαν μετά από αγώνα μέχρι τον 40ο όροφο, ο μικρότερος άρχισε να γκρινιάζει, και τότε άρχισαν να μαλώνουν. Κι έτσι συνέχισαν με καυγά μέχρι το 60ο πάτωμα. Τότε κατάλαβαν ότι είχαν μόνο άλλους 20 ορόφους να σκαρφαλώσουν κι αποφάσισαν να σταματήσουν τους τσακωμούς, και να συνεχίσουν την ανάβαση ειρηνικά. Σιωπηλά λοιπόν έφτασαν επί τέλους μέχρι το σπίτι τους. Κι ο καθένας τους στάθηκε ήρεμα μπροστά στην πόρτα περιμένοντας τον άλλο να την ανοίξει. Και τότε ανακάλυψαν ότι είχαν αφήσει τα κλειδιά τους στις τσάντες τους, στο 20ο πάτωμα. Η ιστορία αυτή δείχνει κάτι που συμβαίνει στη ζωή μας. Αυτό είναι ότι πολλοί από μας ζούμε τη νεότητά μας κάτω από τις προσδοκίες των γονιών μας, των δασκάλων και των φίλων μας. Σπάνια κατορθώνουμε να κάνουμε αυτό που πραγματικά μας αρέσει. Η πίεση κι ένταση που τραβάμε είναι τόση ώστε γύρω από τα 20 μας κουραζόμαστε κι αποφασίζουμε να πετάξουμε από πάνω μας το φορτίο αυτό. Ελευθερωμένοι από το άγχος και την πίεση δουλεύουμε με ενθουσιασμό και κάνουμε όνειρα γεμάτα φιλόδοξες επιθυμίες. Όταν όμως κοντεύουμε τα 40 μας αρχίζουμε να χάνουμε το όραμα και τα όνειρά μας. Τότε αρχίζουμε να έχουμε την αίσθηση του ανικανοποίητου, να παραπονιόμαστε ακόμη και να κριτικάρουμε. Κι όντας ανικανοποίητοι ζούμε μια ζωή μίζερη. Φτάνοντας τέλος στα 60 μας, καταλαβαίνουμε ότι δεν μας έμειναν και πολλά για να παραπονιόμαστε, οπότε κι αρχίζουμε να βαδίζουμε την τελευταία περίοδο «εν ειρήνη και ηρεμία». Νομίζουμε ότι δεν απόμεινε τίποτε άλλο που να μπορέσει πια να μας απογοητεύσει...μέχρι να ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούμε να μείνουμε «εν ειρήνη» επειδή έχουμε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο........ένα όνειρο που εγκαταλείψαμε στα 20 χρόνια μας.- Ποιο είναι λοιπόν το όνειρό σου ; Τι θέλεις πραγματικά να πετύχεις; Πόσα πράγματα θέλεις να ολοκληρώσεις; Τι κάνει την ψυχή σου να αναπνέει;
- Ποια είναι τα δέκα σπουδαιότερα πράγματα που θα ήθελες να κάνεις αν ήξερες ότι έχεις μπροστά σου μόνο ένα χρόνο ζωής;
- Γιατί δεν τα καταγράφεις; Γιατί δεν αρχίζεις να φτιάχνεις ένα σχέδιο για να τα πετύχεις;
