Αρχική > Άρθρα > ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ο ασχημόγατος   Η ομορφιά αρέσει στα μάτια, η καλοσύνη στην καρδιά.    Η πρώτη είναι κόσμημα, η δεύτερη θησαυρός - ανώνυμος   Η εξωτερική εμφάνιση μας προκαταλαμβάνει αρνητικά για κάποιον άλλο. Εμπιστευόμαστε αυτό που βλέπουμε και όχι αυτό που μπορεί να υπάρχει κάτω από αυτό που βλέπουμε. Κι΄έτσι, χάνουμε ευκαιρίες να γνωρίσουμε το άλλο πρόσωπο της ομορφιάς και να γίνουμε κι΄εμείς καλύτεροι άνθρωποι.   Μια φορά κι΄ένα καιρό, σε ένα συγκρότημα εργατικών πολυκατοικιών κυκλοφορούσε αδέσποτο το ασχημότερο γατί του κόσμου! Το όνομά του ήταν «άσχημος» και ήταν... όνομα και πράμα! Ο Άσχημος αγαπούσε τρία πράγματα στη ζωή: να τσακώνεται, να τρώει σκουπίδια και, να μας επιτραπεί να το πούμε, να αγαπάει. Αυτά τα τρία πράγματα σε συνδυασμό με το ότι ζούσε διαρκώς έξω επέδρασαν δραστικά πάνω στον Άσχημο.   Ο ασχημόγατος της ιστορίας μας, είχε μόνο ένα μάτι και εκεί που έπρεπε να είναι το άλλο υπήρχε μια τρύπα. Του έλειπε επίσης το αυτί στην ίδια μεριά, το αριστερό του πόδι φαινόταν να είχε σπάσει άσχημα κάποτε και είχε γίνει καλά σε αφύσικη γωνία κάνοντάς τον πάντα να περπατάει «μονόπαντα». Το κεφάλι και οι ώμοι του ήταν γεμάτοι πληγές από τους ατέλειωτους καβγάδες με τις άλλες γάτες της γειτονιάς. Το χρώμα του τριχώματός του (όσο τρίχωμα του είχε απομείνει), ήταν γκριζωπό.  Κάθε φορά που έβλεπε κάποιος τον Άσχημο υπήρχε η ίδια αντίδραση. «Αυτή είναι μια ΑΣΧΗΜΗ γάτα!!!»   Ο ασχημόγατος ήταν η εύκολη «λεία» μικρών και μεγάλων. Τα παιδιά του πετούσαν νερό, οι μεγάλοι πέτρες και όλοι τον έδιωχναν κάθε φορά που πλησίαζε κάποιον, ή όταν προσπαθούσε να μπει μέσα στα σπίτια τους.   Παρόλα αυτά, ο Άσχημος, δεν κρατούσε κακία. Αντίθετα κοιτούσε τους διώκτες του χωρίς  να αντιδρά, χωρίς να δείχνει φόβο ή επιθετικότητα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αναζητούσε την αγάπη και τη στοργή τους που τόσο πολύ είχε ανάγκη.   Ένα πρωί ο Άσχημος, χτυπημένος από κάποιο αυτοκίνητο κειτόταν αιμόφυρτος στην άκρη του πεζοδρομίου. Ακόμα ζούσε. Ένα παιδάκι, καινούργιος στη γειτονιά, τόλμησε να τον πλησιάσει. Προσπάθησε να τον σηκώσει για να τον μεταφέρει και άκουγε τη βαριά, πληγωμένη του ανάσα να παλεύει για τη ζωή.   Την ίδια στιγμή, παρόλο τον πόνο που ένιωθε ο Άσχημος έγλυψε τρυφερά το χέρι του μικρού. Γύρισε το κεφάλι του  προς το μέρος του καταθέτοντας το τελευταίο δείγμα της απέραντης αγάπης του : ένα γουργορητό. Ακόμα και στο μεγαλύτερο πόνο του, αυτή η άσχημη γάτα με τις ουλές από τις μάχες ζητούσε μόνο λίγη στοργή, ίσως κάποιον οίκτο.   Ο Άσχημος κοίταζε με ευγνωμοσύνη το παιδάκι κατάματα έχοντας του απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα του ανακουφίσει τους πόνους. Ο Άσχημος πέθανε στα χέρια του μικρού μας φίλου.  Το παιδάκι έμεινε για αρκετή ώρα μαζί του, κρατώντας στα χέρια του το κουρασμένο και πληγωμένο άψυχο σώμα του.   Δυό δάσκαλοι συναντήθηκαν σε μια τόσο απρόβλεπτη και απίθανη συγκυρία. Το παιδάκι : ο δάσκαλος της αγνότητας και της προσφοράς και το μικρό άσχημο γατάκι : ο δάσκαλος της συμπόνοιας, της συγχώρεσης και της αποδοχής.   Το παιδάκι μεγάλωσε και με τα χρόνια διηγόταν αυτή την τόσο συγκινητική ιστορία, καταλήγοντας κάπως έτσι : «Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν πλουσιότεροι, πιο πετυχημένοι, αρεστοί, όμορφοι, όσο για μένα…Πάντα θα προσπαθώ να είμαι Άσχημος».   Το νόημα της ζωής βρίσκεται στην καλοσύνη, τη συμπόνοια, την ευγνωμοσύνη, την προσφορά και την αποδοχή. Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που αναζητούν όλοι εκείνοι που θέλουν λίγο πριν τελειώσουν το ταξίδι τους στον κόσμο να κρατούν στα χέρια και στις ψυχές τους. Ίσως επειδή ξέρουν ότι αυτό είναι και το κλειδί για την πύλη που οδηγεί στον παράδεισο. (Συγγραφέας ανώνυμος)