Αρχική > ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΗΜΕΡΑΣ > MIA «ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ» ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

MIA «ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ» ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Wed May 2020

Ακόμα ένα άσχημο «παράγωγο» της πανδημίας που απλώθηκε στον πλανήτη μας είναι η καχυποψία.

Η καχυποψία για το συνάνθρωπο μας, μήπως και νοσεί με αποτέλεσμα να αρρωστήσουμε κι εμείς.

Η καχυποψία για όλα όσα αγγίζουμε με τα χέρια μας, από τα αντικείμενα της δουλειάς μας, μέχρι τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, μήπως και αυτά είναι μολυσμένα.

Η καχυποψία για τον αέρα που αναπνέουμε μήπως και έχει μολυνθεί από κάποιον φορέα του ιού που περνάει από δίπλα μας.

Η καχυποψία για τα ίδια μας τα χέρια μήπως και είναι φορείς του δολοφονικού ιού.

Ζούμε πλέον τη ζωή μας περιστοιχισμένοι από την καχυποψία.

Σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη της ανθρώπινης επαφής, της αγκαλιάς, της χειραψίας, ακόμα κι ενός αγγίγματος παρηγοριάς σε κάποιον που μπορεί να το έχει ανάγκη.

Η δύναμη του αγγίγματος ήταν, είναι και θα παραμείνει θεραπευτική, όπως επιστημονικά έχει καταγραφεί στο πείραμα του Χάρλοου (Association for Psychological Science) και όχι μόνο. Η ορμόνη της αγάπης η οξυτοκίνη εκκρίνεται όταν αγκαλιάζουμε κάποιον.

Η εμπιστοσύνη, το άγγιγμα, η αγκαλιά όλα αυτά μας φαίνονται τόσο μακρινά και απαγορευτικά!

Παρόλα αυτά, περιέχουν τα θεμελιώδη συστατικά κάθε λογής θεραπείας. Ιδιαίτερα ψυχολογικής μορφής.

Δεν έχω ούτε απάντηση, ούτε ιδέες, ούτε αντιπροτάσεις να κάνω για όλο αυτό το σενάριο που ζούμε.

Απλά, ξεφυλλίζοντας κάποια φωτογραφικά άλμπουμ περασμένων χρόνων, σκέφτομαι ότι η ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα.

Κοιτάζω μπροστά, προσαρμόζομαι, αλλάζω, δυναμώνω αλλά υπάρχουν και στιγμές που αναρωτιέμαι ένα μεγάλο «γιατί;»

Είναι τότε που μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι ενός τραγουδιού που έγραψε ο Κώστας Τουρνάς πίσω στο 1974 ενώ παράλληλα, περιμένω με ανυπομονησία το αντίδοτο στο κακό που έχει κυριεύσει τις ζωές μας …

«Άγριος άνεμος τον άγριο κόσμο χτυπάει,

άγριος ο καιρός τη μέρα στα πέλαγα πάει.

Άγριο ψέμα τον άγριο κόσμο θερίζει,

άγρια η βρωμιά το μέσα μας αργά κερδίζει.

Άγγελοι φεύγουνε και έρχονται και φέρνουν νέα,

Θύμωσε ο Θεός, κι οργή του ματώνει τη μέρα.

Άγριος δικαστής τη δίκη έχει ήδη αρχίσει,

Σ’ άγριους σαν κι εμάς αγάπη γιατί να χαρίσει.

Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς τιτλούχοι κακής εποχής

δε σκάτε πολύ για την ώρα.

Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς οι μύθοι κάθε Χαλιμάς

τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα.