Κάτι σαν προσευχή...

Sat Jun 2020
Κάτι σαν προσευχή...
Οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν σε δυο λάθη.
Το πρώτο είναι η παγίδα του να έχουν άχρηστες απαιτήσεις από τους άλλους.
Έχουν για παράδειγμα την απαίτηση οι άλλοι να τους σέβονται, να τους εκτιμούν, να τους νοιάζονται.   Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, εκείνοι πληγώνονται, θυμώνουν, αρρωσταίνουν.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η έλλειψη απαιτήσεων - και μάλιστα άχρηστων απαιτήσεων - από τους άλλους θα μας δώσει ηρεμία, αυτάρκεια και λιγότερες στενοχώριες, εξαρτήσεις και πονοκεφάλους.
Όσο περισσότερο περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους και να μας κάνουν να νοιώθουμε καλά, τόσο περισσότερο εκτεθειμένοι είμαστε στον κίνδυνο να απογοητευθούμε.
Το δεύτερο είναι να πιστεύουν τα λόγια που ακούν αντί να παρατηρούν τις συμπεριφορές και τις πράξεις.
Έχω πει και έχω επανειλημμένα ξαναγράψει ποτέ να μην πιστεύουμε τα λόγια κανενός.
Αν αναζητούμε την αλήθεια στα όσα κάποιος μας λέει, ας ψάξουμε στο πως μας συμπεριφέρεται και στο τι κάνει.
Ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια άσκηση επάνω στο θέμα αυτό με τους πολιτικούς μας.  Χρόνια πιστεύουμε τα λόγια τους, ενώ είναι τόσο εύκολο να αναζητήσουμε την αλήθεια πίσω από τα έργα, τις πράξεις και τα αποτελέσματα τους.
Εδώ και κάμποσο καιρό έχω κάτι σαν μια προσευχή που λέω στον εαυτό μου κάθε φορά που αναζητώ έμπνευση και δύναμη να προχωρήσω στη ζωή μου.
Πάει κάπως έτσι:
"Ξέρω τη δύναμη μου!
Είμαι δυνατός ώστε να μην πιστεύω τα λόγια σου αλλά μονάχα τις πράξεις σου!
Είμαι δυνατός ώστε να μην έχω καμιά απαίτηση από εσένα να κάνεις κάτι εσύ για μένα.
Όλα όσα περιμένω, τα περιμένω από εμένα να τα κάνω για μένα!"
Μακάρι να μπορέσετε κι εσείς να κάνετε το ίδιο.