ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ, ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΒΟΥΝΟ!
Tue Oct 2016
Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν, ταλαιπωρούνται, γκρινιάζουν και δυσανασχετούν για τη ζωή τους.
Παρόλα αυτά, δυσκολεύονται να κάνουν κάτι γι΄ αυτό.
Περιορίζονται στο να μουρμουρίζουν και να αναθεματίζουν τη μοίρα τους, το παρελθόν τους, την οικονομική κρίση και οτιδήποτε άλλο εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Καθηλωμένοι και νιώθοντας ανημπόρια και απελπισία, αφήνουν τη ζωή να ξεγλιστράει από κοντά τους, χωρίς να έχουν την παραμικρή θέληση και διάθεση να αλλάξουν την κατάστασή τους.
Μια φορά κι ένα καιρό, οι γονείς πήγαν το μικρό παιδάκι να μείνει με τους παππούδες του ένα βράδι, για να πάνε οι ίδιοι σε κάποια επίσκεψη.
Μετά το βραδινό, η γιαγιά έβαλε το παιδάκι να κοιμηθεί στη διπλανή κρεβατοκάμαρα και αφού το καληνύχτισε, έσβησε το φως.
Σε λίγο το παιδάκι κλαίγοντας φώναξε τη γιαγιά του λέγοντας : "Γιαγιά, γιαγιά, έλα σε παρακαλώ στο δωμάτιό μου και άναψέ μου το φως γιατί φοβάμαι στο σκοτάδι και δεν μπορώ να κοιμηθώ!"
Η γιαγιά πήγε στο δωμάτιό του και του άναψε το φως. Δεν μπορούσε όμως, να κρατήσει την περιέργειά της και ρώτησε το αγοράκι : "Γιατί αγάπη μου, δεν μπορείς να κοιμηθείς στα σκοτεινά, αφού και στο σπίτι σου, στο δωμάτιό σου, κοιμάσαι με το φως σβηστό;"
Ο μικρός της απάντησε : "Ναι γιαγιά, αλλά εκεί είναι το δικό μου σκοτάδι!"
Ναι φίλες και φίλοι, δυστυχώς στη ζωή μας, υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο πολύ συνηθισμένοι στο "δικό τους" σκοτάδι που δεν το θεωρούν πρόβλημα. Αντίθετα, νοιώθουν άνετα με αυτό.
Και παρόλα αυτά, ανησυχούν, θλίβονται, αναστενάζουν με δυσφορία κάθε φορά που τους δίνεται η ευκαιρία να γυρίσουν το διακόπτη και να αφήσουν το φως να πλημμυρίσει το δωμάτιο.
Κάθε μέρα η ζωή από μόνη της μας δίνει ευκαιρίες, μας δείχνει το δρόμο. Μας προτρέπει να γυρίσουμε το "διακόπτη".
Εμείς δεν έχουμε παρά να ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ και να απλώσουμε το χέρι μας!
