ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ!
Κάθε μορφής κρίση στη ζωή σου έχει σαν στόχο να σε πιέσει.
Να σε σπρώξει σε μέρη της ζωής, του μυαλού, της ψυχής όπου δεν έχεις ξαναπάει.
Να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και τις αντοχές σου.
Να παλέψεις με τα αποθέματά σου.
Όποια κι αν είναι αυτά.
Κι εδώ είναι το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί. Ιδιαίτερα όσοι φοβούνται.
Συμβιβάζονται με λιγότερα. Βιάζονται να πετάξουν την πετσέτα στο ρινγκ.
Όταν συμβιβάζεσαι με λιγότερα, μαθαίνεις στον εαυτό σου την τέχνη της ηττοπάθειας.
Κι έτσι, σε κάθε κρίση στη ζωή σου, αναζητάς την ευκαιρία να συρρικνωθείς περισσότερο.
Αντί η κρίση να είναι η ευκαιρία να παλέψεις, η πρόκληση και η δικαιολογία να επεκταθείς περισσότερο.
Γιατί πολλοί άνθρωποι θεωρούν τα προβλήματά τους αιτίες υποχώρησης αντί να τα θεωρούν αιτίες δημιουργίας.
Γιατί ακριβώς, επειδή κάποιος έχει μικρά παιδιά σε περίοδο κρίσης, θα πρέπει να ορθώσει το παράστημά του και να δημιουργήσει τις ευκαιρίες για να τα φροντίσει και να έχει όλα τα απαιτούμενα για τις ανάγκες τους!
Γιατί ακριβώς, επειδή μια επιχείρηση βλέπει πτώση στον τζίρο της, αντί να κάνει περικοπές, θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους να βρει νέους και καλύτερους πελάτες!
Γιατί ακριβώς, επειδή κάποιος έχασε τη δουλειά του στα 45 του, θα πρέπει να ψάξει με περισσή δύναμη, αποφασιστικότητα, διαύγεια και επιμονή να βρει μια ακόμα καλύτερη δουλειά, όσο δύσκολο ή ακατόρθωτο κι αν φαίνεται στην αρχή!
Η κρίση και κάθε κρίση, δεν είναι ευκαιρία για τους φοβισμένους. Είναι μια πρόκληση της ίδιας της ζωής για να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Είναι το κάλεσμα της ζωής για να γίνεις πιο δυνατός άνθρωπος και όχι πιο συμβιβασμένος και υποτακτικός.
Με άλλα λόγια, η κρίση, οι δυσκολίες, τα προβλήματα μπορεί να γίνουν είτε τα εφαλτήρια μας ή οι νεκροθάφτες μας.
Η κάθε ψυχή αποφασίζει πόσο πολύ χώρο θα δώσει στο σκοτάδι ή στο φως.
