Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ …ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ !
Wed Oct 2016
Ήμουν πρόσφατα στην προπόνηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, ο πρόεδρος της οποίας είναι φίλος και απόφοιτος των σεμιναρίων μου. Με προσκάλεσε για να κάνω μια ομιλία παρακίνησης στους παίκτες της.
Με γνώρισε στον καλύτερο, τον πιο ταλαντούχο παίκτη της ομάδας, ο οποίος αφού αμφισβήτησε αρχικά το σκοπό της ομιλίας, λέγοντας «Μα, δεν χρειαζόμαστε παρακίνηση, άλλα πράγματα χρειαζόμαστε…» μου εξήγησε ότι εδώ και κάμποσες εβδομάδες δεν μπορεί να προπονηθεί γιατί έχει κάποιον τραυματισμό που τον ταλαιπωρεί!
Και μου εξηγούσε, μου εξηγούσε, μου εξηγούσε…
Αφού σκόπιμα άλλαξα θέμα συζήτησης, αυτός εξακολουθούσε να γκρινιάζει και να παραπονιέται για την ατυχία του, τον τραυματισμό του, την αδυναμία του να προπονηθεί και όλα τα παρελκόμενα…
Πέρασε κάμποση ώρα γκρίνιας και τελικά, δεν άντεξα και τον σταμάτησα, ρωτώντας τον όσο πιο ευγενικά μπορούσα : «Αφού έγινε ότι έγινε, εσύ γιατί ακόμα παραπονιέσαι, αντί να κοιτάζεις μπροστά και να σκέφτεσαι πώς θα θεραπευτείς το συντομότερο δυνατόν ώστε να ξαναρχίσεις προπονήσεις;» αφήνοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του προέδρου της ομάδας που ήταν παρών κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ερωτηματικό απορίας στο πρόσωπο του νέου παιδιού που παραπονιόταν!
Κι αυτό, φίλες και φίλοι, είναι κάτι που δυστυχώς, το συνηθίζουν πολλοί καλοί, ταλαντούχοι και προκομμένοι άνθρωποι. Να εστιάζονται στο πρόβλημα αντί να εστιάζονται στο πως θα το ξεπεράσουν.
Ξεχνούν φαίνεται, το γεγονός ότι η ζωή και ο εγκέφαλος του ανθρώπου ανταποκρίνονται σε οτιδήποτε εμείς «ταΐσουμε» με τις σκέψεις ή με τα λόγια μας.
Γιατί δεν μας συμβαίνει αυτό που ευχόμαστε, αλλά αυτό που απευχόμαστε ή φοβόμαστε!
Το θέμα είναι ότι ΟΛΟΙ μπορούμε να το κάνουμε. Αλλά το ξεχνάμε. Προτιμάμε την εύκολη λύση. Τη λύση της γκρίνιας και της αυτό-λύπησης. Αντί να προτιμήσουμε την λύση της δημιουργίας.
Το συγκεκριμένο παλληκάρι είναι αθλητής. Ξέρει από μάχες. Αλλά αφήνει το μυαλό του αδέσποτο να σερφάρει στους εφιάλτες του αντί να βολτάρει στις ελπίδες του.
Ελπίζω ότι η σύντομη κουβεντούλα που είχε μαζί μου, κάτι θα του άφησε ώστε να αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά.
Για το καλό το δικό του αλλά και της ομάδας του!
