Οι Μικροί Άρχοντες της Μετριότητας
Στον φαινομενικά ήσυχο κόσμο των εταιρειών, κάποιοι μάνατζερ ζουν καθημερινά με τη νοοτροπία του φθόνου, νιώθοντας ανίκανοι και ανάξιοι.
Αυτοί οι "μικροί άρχοντες" βλέπουν με καχυποψία κάθε νέο ή ικανό πρόσωπο που απειλεί τη βολική τους αδράνεια.
Χωρίς καν να γνωρίσουν τους ανθρώπους, σπεύδουν να τους απαξιώσουν, να τους μειώσουν ή να τους απομονώσουν.
Αντί να αναγνωρίσουν τα ταλέντα γύρω τους, δημιουργούν “συμμορίες” αλληλοϋποστήριξης, για να προστατεύσουν τη θέση και την αυτοπεποίθησή τους.
Μέσα από συκοφαντίες, υπονομεύσεις και απαξίωση, στοχεύουν όχι μόνο τους εσωτερικούς συναδέλφους αλλά και εξωτερικούς συνεργάτες που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν.
Η αίσθηση ανασφάλειας μεταμορφώνεται σε συλλογική τοξικότητα: συναντήσεις-παγίδες, ψίθυροι διαβολής, σαμποτάζ ιδεών.
Κάθε ικανός που τολμά να ξεχωρίσει γίνεται στόχος επιθέσεων, λες και ο ανταγωνισμός απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους.
Το αποτέλεσμα είναι ένα δηλητηριασμένο περιβάλλον, όπου οι “συμμορίες” επιβιώνουν αφορίζοντας κάθε αναλαμπή ποιότητας.
Και όταν οι ικανοί τελικά φεύγουν, μένουν μόνο όσοι δεν προκαλούν αμφιβολίες, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχιση της μετριότητας.
Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός των φθονερών ανίκανων δεν είναι οι ικανότητες των άλλων, αλλά η δική τους ανεπάρκεια.
