Η σκηνή… σε "μεγαλώνει".
Όταν στέκεσαι μπροστά σε κόσμο και νιώθεις ότι σε ακούν, σε πιστεύουν, σε αγαπούν – ή ακόμη και σε ζηλεύουν – τότε, χωρίς να το καταλάβεις, η ματαιοδοξία μπορεί να θεριέψει μέσα σου. Είναι ύπουλη. Σου ψιθυρίζει πως είσαι σημαντικός, ανώτερος, «κάποιος».
Όμως εγώ, χρόνια τώρα, έμαθα να την αναγνωρίζω αυτήν την παγίδα. Και να την αποφεύγω. Γιατί η ουσία δεν είναι εκεί.
Δεν είναι στο φως που πέφτει επάνω σου, ούτε στα βλέμματα που σε θαυμάζουν. Είναι στην προσφορά. Στην επαφή. Στο «δώσιμο».
Πολλές φορές φέρνω στο μυαλό μου εκείνα τα λόγια του μεγάλου Πασχάλη Τερζή – λόγια που με καθήλωσαν όταν τα πρωτοάκουσα. Είχε πει:
«Όταν τραγουδώ, από κάτω με βλέπουν διάφοροι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς φοράνε ακριβά ρούχα και κοσμήματα. Είναι πλούσιοι και πετυχημένοι. Εγώ όμως, ένα πράγμα βλέπω. Κι αυτό είναι οι ψυχές. Δεν τραγουδώ σε ανθρώπους με αποκτήματα. Τραγουδώ σε ψυχές. Γιατί αυτές βλέπω!»
Αυτό με άγγιξε βαθιά.
Γιατί όντως, κάτω από τα ρούχα, τις θέσεις, τα ονόματα, τους τίτλους, υπάρχει κάτι κοινό που ενώνει όλους μας: μια ψυχή. Μια καρδιά που χτυπά. Ένα βλέμμα που ζητά αλήθεια.
Και αυτό είναι που προσπαθώ να θυμάμαι κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή. Κάθε φορά που μιλάω σε κόσμο.
Να μη μιλώ σε πρόσωπα. Να μιλώ σε ψυχές.
Γιατί εκεί – και μόνο εκεί – μπορεί να υπάρξει αληθινή σύνδεση.
