Αναρωτιέμαι…

Thu Dec 2021
Αναρωτιέμαι…
Αναρωτιέμαι γιατί αγχωνόμαστε για το μέλλον μας, ενώ αφήνουμε το παρόν μας να ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας ανεκμετάλλευτο.
Αναρωτιέμαι γιατί νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα πεθάνουμε και ζούμε ασυνείδητα, γερνάμε απαρατήρητα και στο τέλος, πεθαίνουμε σαν μην έχουμε ζήσει καθόλου.
Αναρωτιέμαι γιατί τόσο πολύ βιαζόμαστε να ωριμάσουμε, να σοβαρευτούμε, να ενηλικιωθούμε και μετά στενοχωριόμαστε που δεν είμαστε παιδιά.
Αναρωτιέμαι γιατί αρρωσταίνουμε νομίζοντας πως θα είμαστε ευτυχισμένοι με περισσότερα χρήματα και όταν τα αποκτήσουμε στενοχωριόμαστε για την κατάσταση της υγείας μας.
Αναρωτιέμαι γιατί περιμένουμε οι άλλοι να μας αγαπήσουν ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Αναρωτιέμαι γιατί οι περισσότεροι είναι δυστυχισμένοι επειδή δεν έχουν όχι αυτά που έχουν ανάγκη αλλά εκείνα που επιθυμούν.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν είμαστε χαρούμενοι για τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας και μας λατρεύουν, νομίζοντας πως η χαρά θα έρθει μαζί με τα υλικά αποκτήματα.
Αναρωτιέμαι γιατί να συγκρίνουμε τους εαυτούς με τους άλλους ενώ ξέρουμε πως μόνο χαμένοι θα βγούμε από κάθε σύγκριση που κάνουμε επειδή  συγκρίνουμε ανόμοια. Αυτά που ξέρουμε για εμάς με αυτά που βλέπουμε στους άλλους.
Αναρωτιέμαι γιατί ο πλούτος μετριέται με τα αποκτήματα και όχι με τις ανάγκες που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος. Όσο λιγότερες οι ανάγκες, τόσο πλουσιότερος ο άνθρωπος.
Αναρωτιέμαι ότι αφού «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» γιατί τόσοι άνθρωποι καταστρέφουν πολύτιμες σχέσεις μέσα σε δυο λεπτά ενός ξεσπάσματος θυμού.
Αναρωτιέμαι γιατί αφού τόσοι υποφέρουν μέσα τους,  δηλητηριάζοντας τη ζωή τους με μνησικακία και θυμό, δεν καταφέρνουν να απελευθερωθούν μέσα από τη συγχώρηση.
Αναρωτιέμαι γιατί πολλοί περιμένουν οι άλλοι να μυρίσουν τα δάχτυλα τους για να μαντέψουν τις ανάγκες τους και δεν τολμούν οι ίδιοι να ζητήσουν ένα χέρι βοηθείας.
Αναρωτιέμαι γιατί ενώ η ψυχή μας είναι ένα απέραντο θησαυροφυλάκιο, τόσοι λίγοι μοιράζονται μια καλή κουβέντα, ένα «μπράβο», ένα «ευχαριστώ», ένα «σ’ αγαπώ» με το διπλανό τους.
Αναρωτιέμαι γιατί τόσοι νομίζουν ότι όποιος είναι και φτωχός είναι και μπατίρης, ενώ ξεχνούν πως οι περισσότεροι «μπατίρηδες» είναι εκείνοι που έχουν ξεχάσει να αγαπούν, να συγχωρούν και συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Μαθήματα Ευτυχίας")