Συναισθηματική αναστολή : Όταν η καρδιά φοράει "νάρθηκα"
Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν, εργάζονται, γελούν, συνομιλούν, κάνουν σχέσεις, αλλά μέσα τους είναι σαν κάτι να λείπει ή να έχει “μουδιάσει”. Σαν να έχουν βάλει μια πανοπλία γύρω από την ψυχή τους. Μια άμυνα τόσο καλά φτιαγμένη που, με τον καιρό, έγινε σχεδόν αόρατη. Αυτή είναι η συναισθηματική «αναπηρία». (Επιστημονικός όρος : Συναισθηματική αναστολή). Δεν φαίνεται, δεν διαγιγνώσκεται εύκολα, αλλά υπάρχει. Και πονάει. Και επηρεάζει τα πάντα.
Είναι εκείνη η κατάσταση στην οποία κάποιος δυσκολεύεται να νιώσει, να εκφράσει ή να μοιραστεί τα συναισθήματά του. Σαν να έχει κλείσει την «παροχή» συναισθήματος για λόγους επιβίωσης. Συχνά, αυτή δημιουργείται από τραύματα: παιδικές εμπειρίες, ελλείψεις αγάπης, καταπιεσμένες ανάγκες, απόρριψη, συναισθηματική κακοποίηση.
Άνθρωποι που έμαθαν ότι “δεν κάνει να δείχνεις ευαισθησία”. Παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς αγκαλιές, χωρίς επιβεβαίωση, χωρίς έναν χώρο που να χωρά την ψυχή τους. Ενήλικες που έμαθαν να επιβιώνουν, όχι να συνδέονται.
Η συναισθηματική «αναπηρία» δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι “κακός”, “ψυχρός” ή “αντικοινωνικός”. Συχνά, είναι οι άνθρωποι που δείχνουν “δυνατοί”, “λογικοί”, “ψύχραιμοι”. Αυτοί που πάντα έχουν την απάντηση, που κρατούν τις αποστάσεις, που φοβούνται τη συναισθηματική εγγύτητα.
Είναι οι άνθρωποι που όταν αγαπιούνται… παγώνουν. Όταν κάποιος τους πλησιάζει πολύ… φεύγουν. Ή χτίζουν τείχη, σα να λένε: “μη με πληγώσεις κι εσύ”.
Τι χρειάζεται το άτομο που πάσχει από αυτή;
Κατανόηση. Όχι οίκτο. Όχι πίεση. Όχι ψυχολογικά μαθήματα. Χρειάζεται ασφάλεια. Έναν άνθρωπο που θα μείνει, χωρίς να εισβάλλει. Που θα ακούσει, χωρίς να απαιτεί εξηγήσεις. Που θα δει πίσω από το «είμαι καλά» και θα σεβαστεί τη σιωπή μέχρι να έρθει η στιγμή να σπάσει.
Και κυρίως, χρειάζεται αυτογνωσία. Όταν καταλάβεις ότι κάτι μέσα σου έχει “κλειδωθεί”, τότε αρχίζει το ταξίδι προς την αποκατάσταση. Με βοήθεια, με θεραπεία, με ειλικρίνεια, με μικρά βήματα. Δεν ξυπνάς ξαφνικά «συναισθηματικά ελεύθερος». Μαθαίνεις σιγά-σιγά πώς να νιώθεις ξανά. Πώς να εμπιστεύεσαι. Πώς να αφήνεσαι. Πώς να αγαπάς και να αγαπιέσαι χωρίς φόβο.
Η συναισθηματική «αναπηρία» δεν είναι ελάττωμα. Είναι μια παλιά πληγή που έμαθε να ντύνεται με λογική και απόσταση. Όμως μπορεί να γιατρευτεί. Με αποδοχή. Με σχέση. Με ζεστασιά. Με εκείνη τη μαγική πρόταση:
"Σε βλέπω. Σε καταλαβαίνω. Είμαι εδώ."
Και ίσως, κάπου εκεί, μια καρδιά αρχίζει να χτυπά ξανά πιο δυνατά. Πιο αληθινά. Πιο ανθρώπινα.
