Πώς γίνεται να συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους;
Έχοντας επηρεαστεί από κάποια δυσάρεστα γεγονότα που πρόσφατα συνέβησαν σε καλούς και αγαπημένους μου φίλους, αναρωτήθηκα: Γιατί άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους; Πώς γίνεται άνθρωποι γεμάτοι καλοσύνη, ευγένεια, ειλικρίνεια, να δοκιμάζονται με τρόπο τόσο σκληρό, τόσο άδικο;
Η πρώτη αντίδραση μπροστά σε μια τέτοια αδικία είναι ο θυμός. Ύστερα έρχεται η θλίψη. Και πολλές φορές, αργότερα, μια σιωπηλή παραίτηση. Όμως, όσο κι αν πονάει, είναι σημαντικό να σταθούμε απέναντι σ’ αυτό το ερώτημα, όχι για να βρούμε μια "μαγική" απάντηση, αλλά για να μπορέσουμε να αντέξουμε τη ζωή όταν εκείνη δεν παίζει δίκαια.
Η ζωή, ο κόσμος δεν είναι πάντοτε δίκαιος
Ίσως αυτό να είναι το πρώτο που πρέπει να παραδεχτούμε, όσο κι αν μας πληγώνει: ο κόσμος δεν λειτουργεί με βάση τη δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που μοιράζει χαρές και λύπες ανάλογα με την αξία του ανθρώπου. Πολλές φορές, οι καλόψυχοι, οι ήσυχοι, οι ευγενείς, βρίσκονται στο επίκεντρο μιας καταιγίδας χωρίς να την έχουν προκαλέσει.
Οι καλοί άνθρωποι δεν είναι "άτρωτοι"
Ένας μύθος που συχνά υιοθετούμε είναι πως οι καλοί άνθρωποι, ακριβώς επειδή κάνουν το σωστό, θα προστατευτούν από το κακό. Κι όμως, η καλοσύνη δεν είναι ασπίδα. Είναι επιλογή. Επιλογή που γίνεται ξανά και ξανά, ακόμη κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν. Η καλοσύνη δεν σε σώζει πάντα από τη δυστυχία, αλλά μπορεί να σε σώσει από το να γίνεις σκληρός.
Μήπως βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά;
Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο, τείνουμε να το μεγεθύνουμε και φυσικά, αυτό είναι ανθρώπινο. Όμως καμιά φορά, δεν βλέπουμε τι κουβαλάει μέσα του ο άλλος. Δεν βλέπουμε πόσες φορές στάθηκε στα πόδια του, πόσες φορές νίκησε σιωπηλά. Η δοκιμασία δεν σημαίνει ήττα. Μπορεί να σημαίνει εξέλιξη, βάθος, αντοχή. Δεν είναι δίκαιο, αλλά δεν είναι και το τέλος.
Το φως μέσα στο σκοτάδι
Αν υπάρχει κάτι που αποδεικνύεται ξανά και ξανά, είναι πως οι καλοί άνθρωποι, ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές, βρίσκουν ένα τρόπο να κρατήσουν το φως τους. Να στηρίξουν άλλους ενώ υποφέρουν. Να συνεχίσουν να αγαπούν, παρότι πληγώθηκαν. Αυτό το φως δεν σβήνει εύκολα. Και κάποιες φορές, είναι αυτό που μας σώζει όλους.
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο «γιατί». Ίσως τελικά δεν χρειάζεται να ξέρουμε το «γιατί», αλλά να φροντίζουμε το «πώς»:
• Πώς θα σταθούμε δίπλα στους καλούς ανθρώπους όταν δοκιμάζονται.
• Πώς θα μείνουμε καλοί όταν η ζωή γίνεται σκληρή.
• Πώς θα κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να τη σβήνουν.
Ίσως το πιο σπουδαίο που μπορούμε να κάνουμε δεν είναι να εξηγήσουμε τη δυστυχία, αλλά να είμαστε παρόντες. Να γινόμαστε λιμάνι για τους κουρασμένους, αγκαλιά για τους πληγωμένους, φλόγα για όσους παγώνουν στο σκοτάδι. Οι καλοί άνθρωποι δεν χρειάζονται σωτήρες· χρειάζονται συμπορευτές. Και ίσως έτσι, λίγο λίγο, χωρίς να καταλαβαίνουμε πώς, ο κόσμος να γίνει έστω και μια στάλα πιο δίκαιος, πιο όμορφος και πιο ισορροπημένος.
