Όταν η ψυχή χτίζει «φράχτες»
Κάποιες φορές πληγωνόμαστε. Από ανθρώπους που μας απογοητεύουν, από όνειρα που γκρεμίζονται και σβήνουν. Και τότε ο πόνος γίνεται βαρύς, μας λυγίζει.
Αν δεν έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε αυτόν τον πόνο με ανθρώπους που ξέρουν να ακούν και μπορούν πραγματικά να σταθούν δίπλα μας, τότε κάνουμε ένα μεγάλο λάθος: κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Πιστεύουμε πως όλοι "εκεί έξω" είναι αδιάφοροι ή θέλουν μόνο να μας πληγώσουν.
Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι φράχτες που υψώνουμε γύρω μας για να προστατευτούμε, κρατούν έξω όχι μόνο τον κίνδυνο, αλλά και εκείνους τους καλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να σταθούν δίπλα μας. Εκείνους που θα μας άνοιγαν την καρδιά και την αγκαλιά τους, για να μας συντροφέψουν ώσπου το σκοτάδι να γίνει φως.
Δεν είναι αδυναμία να ζητάς βοήθεια. Δεν είναι ντροπή να δείχνεις την πληγή σου. Είναι πράξη θάρρους, γιατί επιτρέπεις σε κάποιον άλλον να περπατήσει πλάι σου στον δρόμο της ανάρρωσης.
Και τότε, η ψυχή θυμάται ξανά τη δύναμή της. Θυμάται ότι γεννήθηκε για να συνδέεται, να αγαπά και να αγαπιέται. Όχι για να μένει φυλακισμένη πίσω από τοίχους που υψώνει ο φόβος.
Κι όταν επιτρέψουμε σε εκείνους τους λίγους, τους αληθινούς ανθρώπους να σταθούν κοντά μας, τότε ο πόνος γίνεται πιο ελαφρύς και το φως ξαναβρίσκει τον δρόμο του μέσα μας.
Γιατί η ψυχή δεν γεννήθηκε για να πορεύεται μόνη· γεννήθηκε για να λάμπει μέσα από τη συντροφιά και την αγάπη.
