Η Σκιά της Μητέρας (για τη Γιορτή της Μητέρας)
Κάθε πρωί, όταν το φως του ήλιου γλίστραγε μέσα απ’ τις κουρτίνες, πριν ακόμα ανοίξουν τα μάτια μου, ήξερα ότι ήταν εκεί. Η μητέρα. Όχι μόνο με το σώμα της — με την παρουσία της, τη σιωπή της που μύριζε ζεστό ψωμί και γιασεμί. Μια σκιά που δεν έφευγε ποτέ απ’ τον τοίχο της καρδιάς μου, ακόμη κι όταν οι τοίχοι του σπιτιού άλλαζαν, πάλιωναν, πέφταν.
Ήταν εκεί όταν φοβόμουν το σκοτάδι. Με τη φωνή της ή ακόμα κι’ όταν ψιθύριζε, έκανε το φεγγάρι να κατεβαίνει απ’ τον ουρανό και να κοιμάται δίπλα μου. Ήταν εκεί όταν ήμουν άρρωστος, και το χάδι της πιο θεραπευτικό απ’ όλα τα φάρμακα. Ήταν εκεί όταν έσπασα το πρώτο μου παιχνίδι. Ήταν εκεί όταν ράγισε για πρώτη φορά η καρδιά μου. Και χαμογέλασε, όχι γιατί δεν πόνεσε, αλλά γιατί ήξερε ότι η ζωή θα με διδάξει.
Η μάνα δεν ζητούσε ποτέ. Δεν περίμενε. Ήταν πάντα ένα βήμα πίσω, για να μπορέσω εγώ να κάνω το βήμα μπροστά. Πίσω από κάθε "μπράβο", κρυβόταν το δικό της "κουράγιο". Πίσω από κάθε μου επιτυχία, η δική της σιωπηλή θυσία. Και πίσω από κάθε μου αποτυχία, τα μάτια της, καθρέφτης χωρίς κριτική.
Τα χρόνια πέρασαν. Η φωνή της έγινε πιο σπάνια, τα βήματά της πιο αργά, τα χέρια της πιο λεπτά. Μα η σκιά της είναι ακόμα εδώ. Ένα φως που δεν σβήνει, ακόμα κι όταν οι μέρες μου γεμίζουν σύννεφα.
Και τώρα που έχω γίνει γονιός, καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο να είσαι μάνα. Είναι η πιο μεγάλη τέχνη. Να δίνεις, να αγαπάς, να σβήνεις τον εαυτό σου για να ανθίσει κάποιος άλλος. Δεν χρειάζεται να φορέσει στέμμα. Της αρκεί το χαμόγελο του παιδιού της.
Αν μπορούσα να της πω κάτι ακόμα, θα ήταν αυτό:
"Μητέρα, εσύ δεν ήσουν άνθρωπος. Ήσουν ρίζα. Ήσουν βροχή. Ήσουν ουρανός. Και τώρα που μεγαλώνω, καταλαβαίνω: ο κόσμος είναι όμορφος, μόνο όταν υπάρχεις μέσα του."
(Αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας μου και στις μητέρες όλου του κόσμου).
