Φθόνος : Το καταφύγιο των ανίκανων
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντί να χαίρονται που δίπλα τους υπάρχει κάποιος πιο έμπειρος, πιο ικανός, πιο φωτεινός, το μόνο που βρίσκουν να κάνουν είναι να τον μειώνουν, να τον κατηγορούν, να προσπαθούν να τον σβήσουν. Να τον υπονομεύσουν, να τον διαβάλουν. Όχι γιατί τους έκανε κακό, αλλά γιατί απλώς υπάρχει. Γιατί η παρουσία του φωτίζει τη δική τους ανεπάρκεια.
Αντί να σηκώσουν το βλέμμα για να μάθουν, κοιτάνε χαμηλά, να στήσουν πλεκτάνες, να κάνουν συμμαχίες με άλλους το ίδιο φοβισμένους, το ίδιο λίγους. Δεν έχουν όραμα. Έχουν σχέδιο. Όχι για το πώς θα δημιουργήσουν κάτι καλύτερο, αλλά για το πώς θα γκρεμίσουν αυτό που δεν μπορούν να φτάσουν.
Ίσως γιατί ο φθόνος μέσα τους ξεχειλίζει πιο πολύ απ’ τη δίψα να μάθουν και να γίνουν καλύτεροι. Δεν πορεύονται με αξία, αλλά με υπόγειες συμμαχίες. Με "παρεάκια" που μοιάζουν μεταξύ τους : λίγοι σε ήθος, φωνακλάδες στην επιφάνεια, αλλά άδειοι στο βάθος.
Στην Ελλάδα της γνώμης και όχι της πράξης, στην Ελλάδα που τιμά τον μέτριο και υποψιάζεται τον άξιο, τέτοιοι κύκλοι περισσεύουν. Στην Ελλάδα των πολλών «ειδικών» και των λίγων δημιουργών, στην Ελλάδα της εύκολης άποψης και της δύσκολης πράξης, περισσεύει η φλυαρία και λείπει η γενναιότητα.
Και κάπως έτσι, εκείνος που δημιουργεί, που προσφέρει, που τολμά να ξεχωρίσει, γίνεται στόχος, όχι γιατί έκανε κάτι κακό, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν οι ίδιοι.
Όμως ξέρω –και το βλέπω κάθε μέρα– πως ό,τι έχει αληθινή αξία δεν χτίστηκε ποτέ πάνω στη μικρότητα, στον φθόνο ή στη δολοπλοκία. Χτίστηκε πάνω στην αλήθεια, την προσήλωση και την αυθεντική πρόθεση να πας παρακάτω. Κι αυτό, όσο κι αν τους ενοχλεί, δεν αλλάζει.
