Πριν από το "σύνδρομο της άδειας φωλιάς"

Sat Jun 2018
Άκης Αγγελάκης Business and Life Training
ΤHE PRE-EMPTY NEST SYNDROME
Πριν από το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς»
(Μερικές σκέψεις για εκείνες τις στιγμές που τα παιδιά θα φύγουν από κοντά μας)
 
 
Επειδή οι πανελλήνιες εξετάσεις σηματοδοτούν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή κάθε παιδιού αλλά και κάθε γονιού, εγώ σαν γονέας ενός τέτοιου παιδιού, συνειδητοποιώ αυτό που έρχεται με χαρά, αγωνία και μια ανάλαφρη μελαγχολία.
 
Όταν το παιδί ανεξαρτοποιηθεί και φύγει από το σπίτι, ο γονέας μπορεί να νιώσει κάπως χαμένος, μόνος, εγκαταλειμμένος, χωρίς σκοπό.  Αυτό λέγεται το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» και δεν είναι τυχαίο, που αρκετοί καταφεύγουν στη συμβουλευτική ή την ψυχολογική υποστήριξη για να το διαχειριστούν.
 
Υπάρχει όμως, κάτι άλλο που έρχεται πριν ακόμα το παιδί «αποκοπεί» από το σπίτι και τους γονείς του.  Μια σειρά από σημάδια και συμπεριφορές, χαρακτηριστικά των πρώτων σκιρτημάτων της εφηβικής επανάστασης και προσπάθειας της νέας αυτής ψυχής για να σταθεί αυτόνομη στα δικά της πόδια.
 
Όταν το παιδί σταματήσει να είναι αθώο και ωριμάζει, ο γονιός νιώθει κάποιες φορές αποξενωμένος, μπερδεμένος, ότι έχει απορριφθεί και υποφέρει από αυτό που βλέπει να χάνεται. Συνάμα, φοβάται από αυτό που βλέπει να έρχεται όταν το παιδί μέσα από την ωρίμανσή του ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του μακριά από αυτόν. Είναι μερικές σκέψεις και συναισθήματα που έρχονται στο μυαλό λίγο πριν το παιδί φύγει από το σπίτι και έρθει το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς». Μια ποιητική περιγραφή για όλα εκείνα που προηγούνται στο μυαλό και στην καρδιά ενός γονιού πριν από αυτό.
 
 
Προτού έρθουν τα άγρια
Ήσουν χαμόγελο,
Ήσουν ανέμελο πρόσωπο
Μια καρδιά γελαστή,
Μια ψυχή που μοσχοβόλαγε αγιόκλημα,
Ένα χάδι καλοκαιριάτικου μελτεμιού.
Προτού έρθουν τα άγρια.
 
Τώρα,
Λίγο πριν το δικό μου ηλιοβασίλεμα,
Εσύ απομακρύνεσαι
Σοβαρός, διαφορετικός,
Αποφλοιωμένος από την αθωότητα.
Φεύγεις.
 
Κι ο πόνος είναι σύντροφός μου.
Ο πόνος της φυγής σου, της απουσίας σου.
 
Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο
να αφήνουμε πίσω μας
και να ξεχνάμε εύκολα κι ανώδυνα,
όλα εκείνα που χάιδεψαν
την καρδιά και την ψυχή μας;
 
Γι’ αυτό, φίλες και φίλοι, καλό είναι να θυμόμαστε αυτό που είπε ο Χαλίλ Γκιμπράν γιατί κάπου ανάμεσα στους στίχους αυτούς βρίσκεται η ανακούφιση, η λύτρωση και η μεγαλοπρέπεια της δύναμης που χρειάζεται να έχει να διαθέτει κάθε γονιός τέτοιες στιγμές.    Οι παρακάτω στίχοι να σας θυμίζουν και να σας παρηγορούν.  Γιατί ΕΣΕΙΣ και μόνο ΕΣΕΙΣ είστε η αφετηρία της αναχώρησής τους για το δικό τους ταξίδι που η ζωή έχει στρώσει στο δρόμο τους.
 
 
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
 
Δημιουργούνται μέσα από εσένα, αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
 
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
 
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
 
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χθες.
 Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους.
 
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
 
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
 
Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.