Αρχική > ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ > ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ;

ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ;

Όταν αρνείσαι να δεις κατάματα εκείνο που σε τρομάζει, κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό!   «Στρουθοκαμηλίζεις».  Και ο «στρουθοκαμηλισμός» είναι μια μορφή αυταπάτης.   Ακριβώς όπως και όταν αρνείσαι να δεις κατάματα αυτό που σου συμβαίνει και σε ταλαιπωρεί.  Μιας τέτοιας μορφής άρνηση είναι χαρακτηριστικό του φοβισμένου. Του ανθρώπου που αργά ή γρήγορα δεν θα τα καταφέρει.  Θα αποτύχει. Θα πέσει πρώτος!   Θυμάμαι ένας φίλος, διευθυντής υποκαταστήματος κάποιας ασφαλιστικής, όταν  συζητούσαμε σχετικά με την προοπτική να κάνουμε κάποια σεμινάρια για τους συνεργάτες του γραφείου του, μου είχε πει πως σε μια παλαιότερη σύσκεψη που είχα με αυτόν και τους βοηθούς του, κάποιος από αυτούς με είχε απορρίψει.  Και ο λόγος ήταν επειδή στη συζήτηση μας εκείνη τους είχα πει ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν στη χώρα μας (πράγμα που έγινε και εξακολουθεί και συμβαίνει).   Το να αναγνωρίζουμε αυτό που μας ενοχλεί, μας βοηθά να προβλέψουμε και να προετοιμαστούμε να το αντιμετωπίσουμε. Να χαράξουμε μια στρατηγική ώστε να το ξεπεράσουμε με επιτυχία.   Αλλά όλα αυτά θα γίνουν μόνον όταν έχουμε τη δύναμη, το θάρρος και τη διαύγεια να αποδεχτούμε όχι μοιρολατρικά αυτό που μας συμβαίνει και μας απειλεί.   Φυσικά, όταν μιλώ με αποδοχή για μια δύσκολη κατάσταση ξέρω πολύ καλά σαν επιστήμονας και μέσα από τις σπουδές μου στην ψυχολογία και ψυχοθεραπεία πως ή αποδοχή είναι το πρώτο στάδιο για την απελευθέρωση, για την αλλαγή και την υπέρβαση.   Το να αρνείσαι την ύπαρξη μιας δυσάρεστης κατάστασης είναι μια ψυχική «νάρκη» που θα εκραγεί τη στιγμή που θα απεύχεσαι!   Όταν βυθιζόταν ο Τιτανικός μερικοί επιβάτες χόρευαν στο κατάστρωμα υπό τη μουσική υπόκρουση της ορχήστρας του πλοίου, υποκρινόμενοι ότι δεν υπήρχε πρόβλημα.  Φυσικά, η ιστορία και τα γεγονότα απέδειξαν ότι εκείνοι που επέζησαν ήσαν κι εκείνοι που μπήκαν πρώτοι στις λέμβους και όχι οι χορευταράδες του καταστρώματος!   Η αποδοχή μιας δυσάρεστης κατάστασης λυτρώνει εκείνον που την υφίσταται.  Ενώ η άρνηση της αποδοχής τον σκλαβώνει και τον κάνει να εθελοτυφλεί ώστε να μην παίρνει τις προφυλάξεις του γι αυτό που έρχεται…   Γιατί έχω γράψει σε άρθρα και σε βιβλία μου ότι «Δεν μπορείς να αλλάξεις, να απελευθερωθείς ή να θεραπευτείς από εκείνο που την ύπαρξή του αγνοείς ή που για την ύπαρξή του αδιαφορείς».   Φίλες και φίλοι, θυμηθείτε την προσευχή των ανώνυμων αλκοολικών που πάει κάπως έτσι: «Θεέ μου, δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω εκείνο που αλλάζει, να μπορώ να αποδεχτώ αυτό που δεν αλλάζει και τη διαύγεια να αναγνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο».   Εύχομαι ολόψυχα σε κάθε ένα και κάθε μία από εσάς να προχωρήσετε με τη ζωή σας μέσα από μιας τέτοιας μορφής δύναμη και διαύγεια!